miércoles, 26 de mayo de 2010

segUndos enlaZados...

Un día cualquiera te pueden hacer unas simples preguntas que a veces no llegas a saber como contestar... como el ¿qué cambiarías de ti? yo más bien optaría por nombrar lo que no cambiaría nunca de mi: me gusta controlar mis situaciones y mi vida, me gusta ganar y perder a la vez, llevar las cosas al límite. Para mí, una vida gastada a la defensiva, sumido en la preocupación está cuanto menos: mal invertida...
¿Que cuando necesitaré morir? Cuando haya acabado de vivir. Cuando no pueda andar, comer, ver, cuando sea incapaz de sonreir por la tontería más grande del mundo como hago ahora, cuando no pueda mirarte o incluso llegar a tocarte; cuando sea un abuelo que ande con muletas y esté cabreado con el mundo. Entonces podré morir...Quizás es que cuando era pequeño no corrí ese riesgos típicos de una infancia, porque estaba muy ocupado... O quizás es que tengo un concepto distinto de cuales son realmente mis límites tras el paso que tuve que dar... ¿quien sabe?
A lo mejor uno de los defectos que tenga la vuelta a "todo" es que hace que las barreras sean distintas a lo que cree la persona que no ha pasado por ella, volviéndolas más elevadas de lo que realmente son... uno mismo no las ve, y si las ve: las siente totalmente alcanzables.
Para mí, la vida es una serie de barreras falsas, y mi reto como persona consiste en explorar las barreras y los límites subido a mis propios pasos. Mi desafío como ser humano consistió en analizarlas y mirarlas a los ojos desde un lugar que no le gustaría a nadie... Quizás hay retos que nadie necesitaría en su vida, pero este fue el que me tocó vivir.Lo único que sé es que hay algo que me impulsa a saltar. De modo que así es la vida. La vida después de... después de ganar y perder. Supone arriesgarse, cumplir agendas, escribir fechas y buscar un equilibrio.
Tiene que ver con localizar la pelota y golpearla con fuerza mientras procuras no perder el control. Y si fallas, te ajustas el brazalete y vas a buscarla de nuevo y probar otra vez... porque el modo en el que tú vives tu vida, el punto de vista que eliges, es algo que tienes que decidir un día cuando te despiertas de diferente manera de la que te acostaste...

La decisión depende de ti... y yo un día cualquiera hace ya un tiempo decidí: vivir...


markitos_puga

sábado, 8 de mayo de 2010

miL y una veces...

Seguro que mil y una veces habrás tomado una decisión que para bien o para mal ha salido de una manera u otra...

Mil y una veces te has preguntado el por qué no diste ese paso o ese empujón con el que podrías haber ganado un premio, un tesoro, una amistad, un beso o marcado un gol por poner algun ejemplo... y sin darte cuenta has caído en la Calle Melancolía cuando no te das cuenta que para más de uno/a ya perteneces a la Calle del Olvido, te intentas revolver sobre ti mismo como un gato panza arriba y lo único que haces es remover la mierda que reposa sobre el suelo...

Podría llegar a apostar que mil y una veces no has dormido, no has comido, incluso has llorado por la tontería más grande del mundo cuando tienes en tus manos la más importante y que sin embargo nunca, nunca, pero nunca has sabido valorar: tu vida...

Porque vivir es cuando un día aprendes a no morir; mil y una veces te lo diré porque me gusta verte sonreir... (dedicado a ti que estás leyendo esto y en algún momento de este pequeño texto pero escrito con alma de "viejo y humilde poeta" has podido pensar que te estoy hablando a ti: otra vez...)

yo,mi,me...


marKöS

martes, 4 de mayo de 2010

a veces...

[evidentemente es un bLog de atletismo, pero también es personal así que he decidido que de vez en cuando iré colgando esos textos que alguna vez escribí y se fueron perdiendo en mi memoria...]


a veces dicen que el alma no se equivoca... que cuando se enrocan las dos piezas que mandan en la partida de ajedrez te defiendes panza arriba para no perder lo ganado aunque sepas que la jugada que cantabas era en vano...

dicen que existe una magia en el interior de cada duendecillo vestido de verde que sobrevuela un país en un lugar Nunca Jamás encontrado por nadie, dicen que la cordura se le disloca como la muñeca cada vez que devuelves esa pelota que viene con más fuerza que la que tu mismo puedes soportar sobre tu tibia espalda.a veces dicen que los kamikazes nunca dicen jamás, si no que se despiden con un hasta luego: por si acaso... dicen que dicen y a veces por mucho que digas nunca dices nada que te entienda el resto del mundO; por algo será porque eres tan diferente o tan distinto que nunca ha aparecido esa parte que complete ese gesto entre el yo y el tú...

antes de ti suspiraba, sonreía, cantaba, soñaba, jugaba, reía, me ilusionaba, creía, apostaba, ganaba y perdía, pensaba y vivía...y ahora también lo sigo haciendo pero no igual que antes.

A veces dicen o pienso que antes de ti yo estaba como la pista número 6 del 3er disco de Jarabe de Palo... [[búscalo... y si... hablo de ti...^^ ]]


markÖs

sábado, 1 de mayo de 2010

MI marathón...


Tuve que dejar pasar una semana para poder hacer mi crónica de este sueño que se llama Marathón, creo así, que debo de hacerlo en gallego tal y como intenté demostrar ese fin de semana en Madrid: que soy gallego y que estoy orgulloso de serlo; gústame ser galego no resto de España y sentirme también español cuando estoy en Galicia...

"Luns 26 de abril de 2010. Dous raios de sol atravesan a miña habitación, gústame espertarme coa luz do día, gústame sentirme vivo unha e outra vez. Os raios trepan polos bordes da cama, polo edredón, polo meu escuro cabelo, polos meus brazos espidos, polas miñas pernas cansas e nese momento un pouco doidas...
Abro os ollos ante o cálido aloumiño dun novo día, o "Mechanical wonder" do meu espertador aínda non comezou a soar. Subo o edredón hasta que toque coa pel da miña cara, gústame esa sensación. Permanezo durante un tempo cos ollos pechados e as mans enriba da agora escasa barriga que adorna o meu corpo, sen moverme. De súpeto comenza a soar o xa nomeado "Mechanical wonder", móvome con desgana, esterrico o meu brazo esquerdo buscando o aparello do cal sae a melodía e tópome con unha pequena libreta aberta enriba da mesiña de noite...
Atopo o espertador e apagóo, poño atención o reproductor de radio que non se apaga na miña vida e neste momento está sintonizado nunha conversa a que decido non poñer atención, teño algo pendiente por facer...
Agarro a libreta e observo que ten escrita una serie de páxinas nas que pon: MAPOMA 2010... agora doume de conta de que isto non foi un soño. Gustaríame seguir escribindo a partir das 9:00 horas do día 25 de abril, momento no que comezou a carreira máis non o vou facer; non o vou facer porque sería imposible pola miña parte escribir todo o que vivin, todo o que disfrutei e todo o que sufrín xa non pra rematar con éxito os 42.195 metros senón os catro meses de preparación contínua...
Así que se queres saber todo ou facerte a idea convídote a sentarte o meu carón e degustando un chiculate quentiño ou unha cervexa ben fresquiña (a gusto do consumidor) poñas atención ao que pronuncien os meus beizos e te fixes nese brillo que van amosar os meus ollos cheos de ledicia; quizáis nese momento sepas ou consigas apreciar un 10% desa ledicia que fixo cambiar boa parte da miña vida...
Gracias a todos os que me axudaron día si e día tamén, a ese todos si que lle debo a vida, débolle o soños fermosos, moitas mañás, tardes ou noites de tertulias fumeantes, moitas horas de gozo, lembrazas e victorias persoais.
Gracias a quen me empuxou porque así puiden aprender como hai que avanzar cara un éxito digno, cara os soños posibles: sen fazañas escuras, sen estúpidas sobrevias, sen mentiras que rematan cobrando o seu imposto miserable. Se tivese a alguén o meu carón amosaríalle como se aprende a apretar os dentes por moito que algo lastime e a loitar cando o entorno te agobia.
Que aprenda a erguer a cabeza derrotada - que sempre é momentánea -, porque sen darte de conta descubriches que a verdade, a honradez, o traballo e o tesón son columnas da vida que ningunha tormenta poderá derribar namentres ti queiras. E chegará un día na que se perda unha batalla que se chame tempo - porque algún día a idade ou algunha lesión dirá definitivamente que esta vez non a poderás superar como outras tantas veces fixeches e que: basta xa -, pero con unha actitude positiva, con sorrisos inesgotables, con apertas cando vexo que se precisan e con contínuos ánimos para min e para os meus o único que tentei foi gañar a batalla do respeto e do corazón, o cariño que tentei que me collese a xente... o "honor" dun capitán (coma sempre me chama máis de un amigo)
E non falo nin de atletismo, nin de fútbol, nin de ningún tipo de deporte... neste momento falo da vida... GRACIAS"

Saludos y sonrisas

markÖs

http://www.corriendovoy.com/video.php?id=180&video=13363